Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)

Függelék

μήνυση εναντίον μου στην Κρατική Λαϊκή Επιτροπή Ελέγχου (το αντίστοιχο της Κρατικής Ασφάλειας για την Οικονομία), κατηγορώντας με ότι κατά την εργασία μου ως ιδιωτικός σχεδιαστής διέπραξα διάφορα εγκλήματα (κερδοσκοπία, απάτη Κοινωνικής Ασφάλισης κλπ.). Έρευνα της Οικονομικής Αστυνομίας, έρευνα κατ’ οίκον, σειρά εισαγγελικών ανακρίσεων. Για περισσότερο από μισό χρόνο έπρεπε να παρουσιάζομαι μερικές φορές την εβδομάδα στην Εισαγγελία όπου, από το διπλανό γραφείο ακουγόταν ήχος ξυλοκοπήματος και ουρλιαχτά πόνου. Αργότερα έμαθα ότι αυτά τα παίζανε από μαγνητόφωνο για να με εκφοβίσουν, αλλά τότε δεν το ήξερα και δεν ήταν ευχάριστο πράγμα.

Μετά από αρκετούς μήνες, ελλείψει αδικήματος, έκλεισαν την υπόθεση, και ο εισαγγελέας που είχε κατευθύνει την έρευνα, με ρώτησε αν θέλω να εργαστώ ως πραγματογνώμων σε ποινικές υποθέσεις στον τομέα των Οικοδομών. Περιττό να πω ότι το απέρριψα με απέχθεια.

Δύο μήνες αργότερα μεταφέρθηκα με ασθενοφόρο στην Κλινική, με συσπάσεις και φλεγμονή νεφρού. Ρώτησα τον ιατρό, τι νομίζει, γιατί με χτύπησε αυτή η ασθένεια. Και αυτός αντερώτησε: μήπως βρεθήκατε τελευταία σε σοβαρό στρες; Έτσι κατάλαβα το λόγο.

Ανακτημένη ελευθερία - χαμένα όνειρα

Απολαμβάνοντας την ανακτηθείσα «ελευθερία» μου και τα χάδια των γονέων μου που είχαν «πάρει πίσω» τον υιό τους, εκμεταλλεύτηκα και ίσως και κατα- χράστηκα τις δυνατότητες που άνοιξαν μπροστά μου. Έκανα κόρτε από ‘δω και από ‘κει, είχα παράλληλες σχέσεις. Είχα φιλικές σχέσεις μ’ έναν ιατρό - πολύ γνωστό στη Βουδαπέστη και με πολύ υψηλό εισόδημα - ο οποίος ήταν κατά ολίγα χρόνια μεγαλύτερος μου, και την ωραία, έξυπνη και κομψή γυναίκα του, η οποία ήταν ένα ή δύο χρόνια νεότερη από μένα. Πηγαίναμε με το αυτοκίνητό τους - τότε, στη Βουδαπέστη, ήταν σπάνιο πράγμα να έχεις αυτοκίνητο - να κάνουμε σκι στα βουνά Tátra της Σλοβακίας, σε συναυλίες και χοροεσπερίδες όπου ο κόσμος φορούσε φράκο και βραδινά φορέματα. Ο φίλος μου είχε πάθος με την οδήγηση, είχε ένα αυτοκίνητο για κούρσες κατασκευασμένο ειδικά γι’ αυτόν και έπαιρνε μέρος σε κούρσες. Ένα απόγευμα ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι του διαμερίσματος μου η γυναίκα του φίλου μου και μου είπε ότι την έχει στείλει ο άνδρας της με την παράκληση να του δανείσω τα γυαλιά μοτοσυκλετι- στή που είχα γιατί αυτός έχασε τα δικά του και τα χρειάζεται για την κούρσα της άλλης μέρας. Λίγο ξαφνιασμένος την κάλεσα μέσα και αυτή ζήτησε έναν καφέ. Ενώ πίναμε τον καφέ, αυτή ξαφνικά, χωρίς να πει λέξη, με σφιχταγκάλιασε, με φίλησε στο στόμα και γδύθηκε με αστραπιαία ταχύτητα, ενώ εγώ στεκόμουν εκεί άναυδος. Τι θα γίνει; — με ρώτησε, εσύ δεν γδύνεσαι;

160