Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)

Függelék

οποίου πολλές φορές διατάραξαν την γαλήνη με τις παιδικές τους ζαβολιές (Βλ. τον Πίνακα αρ. 2)24

Το 1827 σταματάει η σειρά των εκθέσεων των κηδεμόνων. Μετά την ενηλι- κίωση του János που έγινε το 1826, μόνο ο - ανήλικος ακόμη - István έχρηζε ακόμα κηδεμονίας, γι’ αυτόν κρατούσαν το κεφάλαιο ύψους 9.750 φιορινιών που είχε κατατεθεί για τοκισμό με επιτόκιο 6%. Μόλις ενηλικιώθηκε ο János, αμέσως υπέβαλε αίτηση και ζήτησε το μερίδιό του. Αυτό ήταν αντίθετο με την θέληση του κληροδότη, γιατί το σπίτι το είχε, μαζί με τον αδελφό του, ως αδιαίρετη περιουσία. Από τα οικογενειακά ασημικά μαζί με τη Zsófia πήραν και οι δύο. Πέρα από τα 6.000 φιορίνια, που είχε ήδη πάρει, η Επιτροπή Ορφανών του επιδίκασε άλλα 4.000 Φιορίνια. Η αδελφή του η Anna εναντιώθηκε ενεργά στο να πάρει ο αδελφός της τη διαχείριση του σπιτιού από τους κηδεμόνες. Η Επιτροπή βρήκε δικαιολογημένη τη διαμαρτυρία της εκτιμώντας, ότι η Anna και τα δύο ανήλικα αδέρφια της δικαιούνται και παραπέρα διαμονή και διατροφή στο πατρικό σπίτι. Το μερτικό του István εξακολούθησε να το διαχειρίζεται ο κηδεμόνας του, ο György Ν. Macsó, αλλά δεν έχουν περισωθεί άλλες απολογιστικές εκθέσεις. Ο István, ο οποίος είχε δώσει τον δικηγορικό όρκο, αιτήθηκε την χειραφέτησή του ως ενηλίκου το 1833 και - προκειμένου να εξασφαλισθεί ο κατάλληλος χειρισμός των εμπορικών του υποθέσεων και λόγω της κακής κατάστασης της υγείας του κηδεμόνα του - και την απαλλαγή του Macsó, αιτήματα που το Συμβούλιο ικανοποίησε. Το Μάϊο 1833 ο István παρέλαβε την κληρονομιά «από την σωματικά παραμορφωμένη, ανύπαντρη αδελφή του, τη Zsófia,»25

Από το σημείο αυτό η αναπαράσταση της ιστορίας της οικογένειας Manno μπορεί να επιχειρηθεί βάσει των ευρισκομένων λακωνικών, σκόρπιων, σε σύγκριση με τις εκθέσεις, στοιχείων. Ο János, μετά την περαίωση των εξετάσεών του στη Νομική, τακτοποιήθηκε σαν δόκιμος στην Ουγγρική Βασιλική Οικονομική Υπηρεσία και τότε, σε ηλικία 23 ετών, κηρύσσεται επίσημα ενήλικος. Για το μετέπειτα βίο του δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες, ίσως επειδή η σταδιοδρομία του δεν συνεχίστηκε στη γενέτειρά του δηλ. την Πέστη. Αυτό, τουλάχιστον, συνάγεται από το γεγονός ότι το 1841, όταν παραιτήθηκε από την αναλογούσα σε αυτόν επικαρπία του σπιτιού της οδού Váci υπέρ των αδελφών του, ζούσε στο Újvidék26. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1847, πέθανε νέος, σε ηλικία 44 ετών.

24 Η Επιτροπή Ορφανών το 1821 εξέφρασε την αποδοκιμασία της για το γεγονός, ότι ξοδεύονταν πολλά λεφτά για αμοιβές τζαμιτζήδων. Κατά την εξήγηση των κηδεμόνων οι λογαριασμοί ήταν τόσο ανεβασμένοι, διότι τις περισσότερες φορές τα τζάμια των παραθύρων τα έσπαζαν τα παιδιά Marino.

25 BFL XI. 1136- κιβώτιο αρ. 4.

26 Σήμερα Novi Sad στη Σερβία.

24