Scriptores Ordinis S. Benedicti qui 1750-1880

naturae et históriáé patriae, nec non pomologico - oenologicae sectionis. Qui históriám huius temporis perspectam habent, hos certe non latét, Pium VII. cum rege Bavarico Maximilij.no Iosephol. anno 1817 concorclatum iniisse ad rem catholicam his in ditionibus denuo constituendam. Partim tenore eoncordati huius, partim propria persuasione ductus Ludovicus rex, Maximiliani successor, quantam operam contulerint ordine s religiosi saluti reipublicae et praesertim iuventutis eruditioni religiosae promovendae, nec non quam dubia sit aliéna aetatis huius liberális educatio, qua subinde throni et altaria contremiscant ruinamque minentur, consilium cepit, monasteria abolita in regno suo resuscitandi. Inter omnes, quotquot sese insinuavere, praesertim Iesuitae, ordini nostro Benedictino utpote ab incunabulis suis ab omni fallaci intentione et sophismate alieno, eruditione et laboribus apostolieis conspicuo, primas detulit. Deficientibus autem benedictinis Bavariae, ad monasteria aliéna, praesertim Austriaca, ubi fere omnia ab abolitione Iosephina intacta remansere, pro subsidio convolatum. Hac in causa et ad abbatem Raigradiensem Victorem Schlossar pervenerunt litterae abbatis monasterii erecti Aug'ustae Vindelicorum de dato 18.

Febr. i835 exoranteshumanissime, ut quos posset, subministret in subsidium temporaneum, viros doctos, pios et religiosos monasterii nostri. Eodem quoque tenore advenere litterae per praesidium gubernii notificantes adsensum et beneplacitum. suae maiestatis Francisci I. et serius quoque Ferdinandi I. in ferendo dicto iuvamine. Haec cum agerentur, Benedictus Richter t. t. professor Brunae ! precibus continuis desideravit dimitti Augustam Vindelicorum, et quum insuper episcopus Linciensis Greg'orius Ziegler, quondam benedictinus Wiblingensis, de restitutione ordinis nostri in Bavaria summopere delectatus, missis ad abbatem Victorem litteris, solidissimis argumentis ad subsidium ferendum provocaret rogaretque, ut Benedictus, quem fini dicto habilissimum aestimaverat, dimitteretur, his motus argumentis, abbas noster votis Benedicti assensum praebuit, qui 9. Sept. i835 in Bavariam discessit, ut in praefata nove erecta abbatia o. s. B. ad s. Stephanum Augustae Vindelicorum, cui lyceum catholicum commissum erat, rectoris huius, lycei et professoris philosophiae munus subiret, ubi praeterea decreto regio scholarcha in superioris Danubii circulo denominatus est. Primo anno scholastico finito tempore feriarum autumnalium i836 Benedictus peragravit Iielvetiam, partem Galliae, dein Italiam, venit Romam et salutavit incunabula ordinis nostri in MonteCassino. Similiter et sequentibus feriis peragravit Germaniam et Angliám. Lassatus tandem duplici onere professurae et : rectoratus ac diversis iniuriis et molestiis j pressus iam 1839 voluit valedicere et qua missionarius in Americam septentrionalem discedere. Dissuasit abbas, acquievit Benedictus et mansit usque ad finem anni scholastici 1841 Augustae Vindelicorum, unde deposito munere, ad patriam suam — haud ingratam — properavit; insignitus ordine de meritis civilibus regni Bavariae. Desiderio extra monasterium aliquo officio sibi congruo defungendi ductus supplicem porrexit libellum pro acquirenda cathedra religionis in lyceo Linciensi, quam petitio-