Scriptores Ordinis S. Benedicti qui 1750-1880
Herrgott Marquardus (San-Blasianus), natus est Friburgi Brisgoviae die 9. Oct. 1694, s. habitu indutus in divo Blasio, sollemniter professus die 17. Nov. 1715, sacerdotio initiatus die 17. Dec. 1718. Friburgi, Brunduti et Argentorati humanioribus litteris et philosophicis scientiis probe excultus, congregationi San-Blasianae anno aetatis suae 2 i m o adlectus, magno deinceps illi honori et emolumento fuit. Romam studiorum causa dimissus, et quattuor prope annis ibi commoratus, industriae et ingenii sui ad quaevis aptissimi specimen in publica ex theologia polemica disputatione cum applausu exhibuit, eaque relicta et lustrato Monte-Cassino ordinis nostri primario et nobilissimo archicoenobio, iam sacerdos domum redux, mox bibliothecae praeficitur, simul scholis humanioribus. Altero dein anno 1721 cum P. Theoderico Seiz, pro addiscendis linguis orientalibus ad s. Galli in Helvetia principale monasterium ablegatus, indeque revocatus, cum reverendissimo d. abbate Blasio Viennam profectus est, ubi solidioris litteraturae fundamenta iecit, adiuvante et quasi manu ducente doctissimo viro Gentilloti, caesareae bibliothecae custode, et postea episcopo Tridentino, multam etiam operam ad id conferente celeberrimi nominis viro P. Bernardo Pez, apud quem ad très circa menses in Mellicensi monasterio morabatur. Cardinalis Dominicus Passionei tum temporis nuntius Lucernae, ad quem in negotio unionis trium prioratuum ordinis s. Wilhelmi Marquardus aliquoties destinatus fuerat, cum viri iuvenis aptissimam ad reconditiora studia indolem sibi perspectam haberet, eum diutius apud se retinuit, atque abbati, familiari amicitia sibi coniunctissimo, auctor fuit, ut ilium Lutetiam Parisiorum ad Patres Benedictinos congregationis s. Mauri mitteret, orbi litterario eruditissimis operibus suis notissimos. Ibi doctissimorum virorum Montfoconii, Tullierii, Martenii aliorumque consuetudine et conloquio usus, sub tantis ductoribus magnos in stadio litterario progressus fecit, et Parisiis adhuc degens anno 1726 librum edidit: Vêtus disciplina monastica, seu collectio auctorum ord. s. Benedicti maximam partem ineditorum, qui ante sexcentos fere annos per Italiam, Galliam atque Germaniam de monastica disciplina tractarunt. Continet res non solum monasticas, sed etiam ecclesiasticas, ad históriám sacram pertinentes. Primum ingenii sui foetum abbati Blasio cum insigni encomio inscripsit, contra spem ab illo male omnino exceptUm, quod praefatione eius operis satis prolixa magnaque cum eruditione et stili elegantia conscripta, musicam instrumentalem in Germaniae ordinis nostri monasteriis tanti habitam exsibilaverit; praecipue vero, quod institutum a Cluniacensibus nimis longum chori officium contra et supra regulae praeceptum, tum monasteriorum aemulatione non satis prudenti, tum saecularium ambitione et monachorum avaritia ubivis propagatum fuisse voluerit, variaque inde profluxisse incommoda, scilicet nullam mentis cum voce concordiam, fastidium orationis, intermissionem laboris manuum et studiorum, ubi nimis libere adposuit: Ob preces minime bonas intermissa esse bonarum litterarum studia. Quare Parisiis domum revocatus, praemium laboris inexspectatum tulit, ad Latinas puerorum scholas cum titulo praeceptoris denuo #
