Fejér, Georgius: Codex diplomaticus Hungariae ecclesiasticus ac civilis. Tomi VII. Vol. 4. (Budae, 1837.)

nacitae Daciae etc. p. 5—58. 44.— Omne nimium vertitur in vitium. §. 59. Restat, ut etTliuringi acSaxones in coetum Scytliico-Parthorum et Hungaris Agnatorum, cogantur; et hoc quidem argumentis jam Historicis: „Sed quia Gygans Nemroth , uxores alias sine Eneth perhibetur habuisse, ex quibus absque HunoretMogor plures filios et filias generavit. Hi sui filii et eorum posteritas Perside inhabitant regionem, statura et colore Hunis similes, tantummodo parum differunt in loquela, sicut Saxones et Thuringi." Simon itaque Keza adhuc idioma Saxonicum et Thuringium Ungaricae linguae dialectum confessus est, sicut Persiae oras incolentium Magyarorum. Ideo etiam in Saxonum Transilvanorum sigillo legitur: Sig. Nationis Saxonice, Rom Nemzet Bolai. En ipsi Saxones alieno se nomine compellarunt." op. c. p. 55—56. Solito sibi sophismate fallit Scriptor: nec enim Simon de Keza Saxones ac Thuringos congenerationales fecit Hunnorum et Magyarorum; sed reliquas cognatas Memrodi progenies in Perside ita duntaxat differre dialecto a Hungaris et Hunnis, quemadmodum Saxones acThuringi ab invicem distant. Neque Saxones Transilvaniae alieno se unquam vocitarunt nomine; sed Scriptor sigillum ipsorftm male legit, pejus interpretatus est: Trium nationum Transilvaniae sigilium erat trifariam divisum (sicut condam Comitatus Ugocsa pro numero Judicum Nobilium quadrifariam: Ugo-csa var-megye.) Ex illo obtigit Szekelyiis: Sigillum Nationis Siculicae, cum parte inscriptionis Hungaricae: Lo ErdeliOrszagae Ha; Saxonibus vero: Sigillum Nationis Saxoniae, cum continuatione: R o m.